Ks. prof. dr hab. Artur Katolo (urodził się 10 września 1967 roku) to włoski filolog anglista, italianista, klasyk, bioetyk. Tłumacz literatury włoskiej, angielskiej i łacińskiej. Autor m.in. przekładów: G. Cappeletto, Hiob. Człowiek i Bóg spotykają się w cierpieniu, Lublin 2009; E. Zolli, Nazarejczyk, Gliwice 2015.
Podręcznik łaciny kościelnej powstał z myślą o wiernych pragnących w pełni zrozumieć klasyczną liturgię, a także spisane w języku łacińskim teksty modlitw i inne teksty autorstwa ludzi Kościoła.
Ks. bp Jan Sobiło: Podręcznik łaciny kościelnej zredagowany przez ks. prof. dr hab. Artura Katolo wpisuje się w piękną tradycję i kulturę Kościoła katolickiego. Łacina, którą cechuje piękno, bogactwo i zwięzłość, a zarazem swego rodzaju uporządkowanie oraz klasyczna wzniosłość doskonale oddaje głębię modlitwy. To właśnie ten język zapewnił Kościołowi jedność i trwanie w tradycji pomimo burzliwych zmian kulturowych.
SPIS TREŚCI :
WSTĘP
CZĘŚĆ I JAK TO PRZECZYTAĆ?LECTIO PRIMA (1)
PRZYPADKI I ZAIMEK PYTAJNY. BEZOKOLICZNIK
LECTIO SECUNDA (II)
BUDOWA ZDANIA W JĘZYKU ŁACIŃSKIM
LECTIO TERTIA (III)
DEKLINACJA I
LECTIO QUARTA (IV)
DEKLINACJA II
LECTIO QUINTA (V)
ODMIANA CZASOWNIKÓW „BYĆ” I „MIEĆ” W CZASIE TERAŹNIEJSZYM
LECTIO SEXTA (VI)
CZAS TERAŹNIEJSZY – PIERWSZA I DRUGA KONIUGACJA
LECTIO SEPTIMA (VII)
ZAIMKI OSOBOWE I DZIERŻAWCZE
LECTIO OCTAVA (VIII)
ZAIMKI WSKAZUJĄCE
LECTIO NONA (IX)
ZAIMEK WZGLĘDNY QUI? QUAE? QUOD? (który?; która?; które?) I ZAIMEK PYTAJNY QUIS? QUID? (kto?; co?)
LECTIO DECIMA (X)
DEKLINACJA III
LECTIO UNDECIMA (XI)
KONIUGACJE III I IV CZASU TERAŹNIEJSZEGO
LECTIO DUODECIMA (XII)
DEKLINACJE IV I V
LECTIO TERTIA DECIMA (XIII)
PRZYMIOTNIKI DEKLINACJI I, II I III W STOPNIU RÓWNYM
LECTIO QUARTA DECIMA (XIV)
STOPNIOWANIE PRZYMIOTNIKÓW
LECTIO QUINTA DECIMA (XV)
PRZYSŁÓWEK (ADVERBIUM): TWORZENIE I STOPNIOWANIE
LECTIO SEXTA DECIMA (XVI)
STRONA BIERNA (PASSIVUM) CZASOWNIKA W CZASIE TERAŹNIEJSZYM
LECTIO SEPTIMA DECIMA (XVII)
IMPERFECTUM, CZYLI CZAS PRZESZŁY NIEDOKONANY
LECTIO DUODEVICIASIMA (XVIII)
FUTURUM PRIMUM, CZYLI CZAS PRZESZŁY
LECTIO UNDEVICESIMA (XIX)
ZŁOŻENIA Z CZASOWNIKIEM „BYĆ”: SUM, ESSE, FUI
LECTIO VICESIMA (XX)
OKRUTNE KONSTRUKCJE: ACCUSATIVUS CUM INFINITIVO W CZASIE TERAŹNIEJSZYM (ACI) ORAZ ORZECZENIE IMIENNE (ŻEBY BYŁO TRUDNIEJ)
LECTIO VICESIMA PRIMA (XXI)
IMIESŁÓW CZASU TERAŹNIEJSZEGO STRONY CZYNNEJ – PARTICIPATIUM PRAESENTIS ACTIVI (PPA)
LECTIO VICESIMA SECUNDA (XXII)
IMIESŁÓW BIERNY CZASU PRZESZŁEGO (PATRICIPIUM PERFECTI PASSIVI – PPP) ORAZ CZAS PRZESZŁY DOKONANY (PERFECTUM)
LECTIO VICESIMA TERTIA (XXIII)
NOMINATIVUS CUM INFINITIVO (NCI) W CZASIE TERAŹNIEJSZYM
LECTIO VICESIMA QUARTA (XXIV)
CZAS ZAPRZESZŁY – PLUSQUAMPERFECTUM ( CZYLI O „PLUSKWIE” W PRZESZŁOŚCI ZAPRZESZŁEJ)
LECTIO VICESIMA QUINTA (XXV)
CZAS PRZYSZLY II – FUTURUM EXACTUM, ZWANY TAKŻE FUTURUM II
LECTIO VICESIMA SEXTA (XXVI)
DATTIVUS POSSESSIVUS (CELOWNIK POSIADANIA/POSIADACZA)
LECTIO VICESIMA SEPTIMA (XXVII)
GERUNDIVUM (PRZYMIOTNIK ODCZASOWNIKOWY) I GERUNDIUM (RZECZOWNIK ODCZASOWNIKOWY)
LECTIO DUODETRICESIMA (XXVIII)
NOMINATIVUS DUPLEX (POWDÓJNY MIANOWNIK) I ACCUSATIVUS DUPLEX (PODWÓJNY BIERNIK)
LECTIO UNDETRICESIMA (XXIX)
RÓŻNE FUNCKJE DOPEŁNIACZA (GENETIVUS): POSSESSIVUS (PROPRIETATIS), SUBIECTIVUS/OBIECTIVUS, PARTITIVUS, QUALITATIS, CHARACTERISTICUS
LECTIO TRICESIMA (XXX)
RÓŻNE FUNCKJE CELOWNIKA (DATIVUS): COMMODI/ INCOMMODI, FINALIS, DUPLEX, AUCTORIS, PRAEPOSITIONALIS
LECTIO TRICESIMA PRIMA (XXXI)
RÓŻNE FUNCKJE BIERNIKA (ACCUSATIVUS): TEMPORIS, EXCLAMATIONIS, MENSUARE, DIRECTIONIS, PARTIS
LECTIO TRICESIMA SECUNDA (XXXII)
ABLATIVUS ABSOLUTUS
LECTIO TRICESIMA TERITIA (XXXIII)
ABLATIVUS COMPARATNIONIS, MODI QUALITATIS, INSTRUMENTALIS, CAUSAE, LOCI, TEMPORIS
LECTIO TRICESIMA QUARTA (XXXIV)
JEDNOSTKI CZASU, DNI TYGODNIA, MIESIĄCE, PORY ROKU
LECTIO TRICESIMA QUINTA (XXXV)
SKŁADNIA NAZW MIAST I PAŃSTW
LECTIO TRICESIMA SEXTA (XXXVI)
LICZEBNIKI GŁÓWNE – NUMERALIA CARDINALIA
LECTIO TRICESIMA SEPTIMA (XXXVII)
LICZEBNIKI PORZĄDKOWE – NUMERALIA ORDINALIA
LECTIO DUODEQUADRAGESIMA (XXXVIII)
LICZEBNIKI PODZIAŁOWE, WIELORAKIE I PRZYSŁÓWKI LICZEBNE – NUMERALIA DISTRIBUTIVA, MULTIPLICATIVA ET ADVERBIA NUMERALIA
KECTIO UNDEQUADRAGESIMA (XXXIX)
VERBA DEPONENTIA I SEIDEPONENTIA
LECTIO QUADRAGESIMA (XL)
IMIESŁÓW CZYNNY CZASU PRZYSZŁĘGO (PARTICIPUM FUTURI ACTIVI – PFA); KONIUGACJA OMOWNA CZYNNA (CONIUGATIO PERIPHRASTICA ACTIVA); KONIUGACJA OMOWNA BIERNA (CONIUGATO PEROPHRASTICA PASSIVA)
LECTIO QUADRAGESIMA PRIMA (XLI)
BIERNIK Z BEZOKOLICZNIKIEM (ACCUSATIVUS CUM INFINITIVO – ACI) W CZASIE PRZYSZŁYM STRONY CZYNNEJ I BIERNEJ
LECTIO QUADRAGESIMA SECUNDA (XLII)
BIERNIK Z BEZOKOLICZNIKIEM (ACCUSATIVUS CUM INFINITIVO – ACI) W CZASIE PRZESZŁYM STRONY CZYNNEJ I BIERNEJ
LECTIO QUADRAGESIMA TERTIA (XLIII)
MIANOWNIK Z BEZOKOLICZNIKIEM (NOMINATIVUS CUM INFINITIVO – NCI) W CZASIE PRZYSZŁYM STRONY CZYNNEJ I BIERNEJ
LECTIO QUADRAGESIMA QUARTA (XLIV)
MIANOWNIK Z BEZOKOLICZNIKIEM (NOMINATIVUS CUM INFINITIVO – NCI) W CZASIE PRZESZŁYM STRONY CZYNNEJ I BIERNEJ
LECTIO QUADRAGESIMA QUINTA (XLV)
CONIUNCTIVUS PRAESENTIS – TRYB ŁĄCZĄCY/WARUNKOWY CZASU TERAŹNIEJSZEGO
LECTIO QUADRAGESIMA SEXTA (XLVI)
CONIUNCTIVUS IMPERFECTI – TRYB ŁĄCZĄCY/WARUNKOWY CZASU PRZESZŁEGO NIEDOKONANEGO
LECTIO QUADRAGESIMA SEPTIMA (XLVII)
CONIUNCTIVUS PERFECTI – TRYB ŁĄCZĄCY/WARUNKOWY CZASU PRZESZŁEGO DOKONANEGO
LECTIO DUODEQUINQUAGESIMA (XLVIII)
NASTĘPSTWO CZASÓW – CONSECUTIO TEMPORUM
LECTIO QUINQUAGESIMA (L)
CONIUNCTIVUS OPTATIVUS, HORTATIVUS, IUSSIVUS, PROHIBITIVUS; PRZECZENIA NE I NON
LECTIO QUINQUAGESIMA PRIMA (LI)
CONIUNCTIVUS POTENTIALIS, IRREALIS, DUBITATIVUS, CONCESSIVUS
LECTIO QUINQUAGESIMA SECUNDA (LII)
ZDANIA ZŁOŻONE WSPÓŁRZĘDNIE
LECTIO QUINQUAGESIMA TERTIA (LIII)
ZDANIA ZŁOŻONE PODRZĘDNIE – OKOLICZNIKOWE CELU I PODMIOTOWE
LECTIO (LIV)
ZDANIA ZŁOŻONE PODRZĘDNIE – DOPEŁNIENIOWE I SKUTKOWE
LECTIO (LV)
ZDANIA PRZYCZYNOWE
LECTIO QUINQUAGESIMA SEXTA (LVI)
ZDANIA CZASOWE ORAZ WIELOZNACZNE SPÓJNIKI CUM I UT
LECTIO QUINQUAGESIMA SEPTIMA (LVII)
ZDANIA WARUNKOWE I ZDANIA ŻYCZĄCE Z ODCIENIEM WARUNKOWYM
LECTIO DUODESEXAGESIMA (LVIII)
ZDANIA PRZYZWALAJĄCE
LECTIO UNDESEXAGESIMA (LIX)
ZDANIA WZGLĘDNE
LECTIO SEXAGESIMA (LX)
ZDANIA PYTAJNE NIEZALEŻNIE I ZALEŻNIE
LECTIO SEXAGESIMA SECUNDA (LXII)
PRZYIMKI I PRZYPADKI, Z KTÓRYMI SIĘ ŁĄCZĄ
CZĘŚĆ II ODPOWIEDZI/KLUCZE DO NIEKTÓRYCH ĆWICZEŃ
CZĘŚĆ III TEKSTY DO SAMODZIELNEJ ANALIZY I TŁUMACZENIA
MODLITWY I WIADOMOŚCI KATECHIZMOWE
PISMO ŚWĘTE
TEKSTY Z OKRESU PATRYSTYCZNEGO
TEKSTY SOBOROWE
TEKSTY DOKTORÓW KOŚCIOŁA Z OKRESU ŚREDNIOWIECZA
PREFACJE
CZĘŚĆ IV SŁOWNIK ŁACIŃSKO-POLSKI I POLSKO-ŁACIŃSKI
SŁOWNIK ŁACIŃSKO-POLSKI
SŁOWNICZEK IMION I NAZW WŁĄSNYCH
SŁOWNICZEK POLSKO-ŁACIŃSKI
BIBLIOGRAFIA
O AUTORZE
SŁOWO OD AUTORA
Wiele było bezpłodnych dyskusji w internecie podlanych narzekaniem, żalami i pretensjami o braku nauki języka łacińskiego w Polsce. Z drugiej strony zanik jakiejkolwiek potrzeby rozmowy o konieczności edukacji klasycznej wytrzebił płodną pracę dla zachowania polskości i wiary Rzymsko – Katolickiej w Polsce. Na placu boju, wśród powszechnej germanizacji i wszechobecnej najnowszej rutenizacji, pozostały karczemne utarczki z argumentami ad hominem.
Przypomnieli sobie, że naród polski przez wieki był dwujęzyczny. Posługiwał się językiem polskim i niemieckim, polskim i angielskim, polskim i francuskim?
Z jednej strony trochę tak, a z drugiej strony absolutnie nie, gdyż posługiwał się językiem łacińskim i językiem polskim. Łacina była zawsze matką opiekunką dojrzewającego języka polskiego, przez swój alfabet i gramatykę była jego najlepszą, precyzyjną obrończynią.
Nauka języka łacińskiego jest obecnie najlepszą pracą patriotyczną i niezbywalną częścią katolickiej katechezy.
„Łacina jest świętym językiem Kościoła. „ Ze „Wstępu” do Podręcznika,
Ks. Biskup Jan Sobiło.
Nawet najsłabszy historyk polski posiada wiedzę o czasie, w którym był największy rozkwit nauki języka łacińskiego. To równocześnie wiek najszerszych granic Rzeczypospolitej a lekceważenie nauki języka łacińskiego zbiega się z utratą niepodległości i zaborami. Dwudziestolecie międzywojenne na bazie łaciny wytworzyło najwybitniejszą szkołę logiczno – matematyczną. Niemcy, mimo przegranej II wojny światowej, dzięki edukacji łacińskiej setek tysięcy swoich studentów, są wciąż potęgą światową.
Wśród wielu autorytetów piszących przed drugą wojną światową o konieczności nauki języka łacińskiego w Polsce był Ks. Stanisław Załęski TJ, który w swoim epokowym dziele „Czy jezuici zgubili Polskę? ” pisze:
„Po co tyle łaciny? Po co tyle łaciny? Owi cenzorowie Jezuitów zdają się zapominać, że kiedy Jezuici w szkołach uczyli, był to czas Rzeczypospolitej polskiej, której prawa i statuta byty pisane, objaśniane i cytowane po łacinie, której konstytucye chociaż spisywane w polskim języku, przepełnione jednak były słowami i terminologią łacińską — a szlachta rządząca Rzeczpospolitą rozumieć musiała i tekst łaciński statutów i mieszaninę polsko-lacińską konstytucyi.
Oto pierwsza odpowiedź na pytanie: po co tyle łaciny?
Zapominają ci panowie dalej, że w wiekach XVI, XVII aż do połowy XVIII wieku, zatem w epoce rozwoju i kwitnienia szkół jezuickich, język łaciński był językiem uczonych, prawników, sędziów, senatorów, dyplomatów i królów. Niech mi ci panowie pokażą choć jedno prawdziwie uczone dzieło w innym jak łacińskim języku pisane? Nawet herezyarchowie Kalwin, Luther, Melanchton, te dzieła swoje, którym chcieli nadać pozór uczoności, pisali po łacinie. Wykłady po pierwszych akademiach Francyi i Niemiec miewane były nie w innym, jak tylko w łacińskim języku. Korespondencye między mężami europejskiej sławy odbywały się w tymże języku — w tymże języku toczyły się ich rozmowy przy stole lub na posiedzeniach naukowych. Kaznodzieje królów i książąt miewali kazania w mowie łacińskiej. Nasz Sokołowski kazał przed Stef. Batorym po łacinie. W sądach i trybunałach język łaciński był językiem urzędowym. Dyplomacya nawet posługiwała się jak teraz francuzczyzną, tak wtenczas łaciną. Słowem wszystko co nie było chłopem — mieszczan niewyjąwszy, wszystko mówiło, pisało, modliło się po łacinie. Był to duch czasu. Polska, która nigdy nie ustępowała w cywilizacyi zachodniej — była owiana także tym duchem. Jezuici go nie wywołali, ale zastali go już jak wszędzie tak i w Polsce, a nie mieli żadnej potrzeby, żadnego obowiązku wyrzucania łaciny a zastąpienia jej mową polską, którą chcąc władać, dopiero sami wyrobić i wykształcić musieli.”
Pytanie. Ilu mamy w polskim rządzie łacinników, ilu łacinników w Kancelarii Prezydenckiej, Sejmie i Senacie?
Ilu z tytułem profesorów zna język łaciński?
Ilu mamy studentów łaciny w porównaniu z takimi krajami jak Niemcy, USA, Chiny i Japonia, czy Rosja?
Ile partii politycznych w Polsce w swoich programach zawarło wsparcie dla nauki języków klasycznych?
Ile artykułów, wywiadów, programów, odbyło się w Mediach Toruńskich (RM czy Tv Trwam) na ten temat a ile w tzw. Mediach Narodowych?
Nieznajomość języka łacińskiego w stopniu podstawowym wyklucza i wyrzuca z warstwy inteligencji polskiej. Owi proletariusze z maturami i tytułami akademickimi bez znajomości języka łacińskiego są bezładną kupą uciskającą nie tylko przyszłościowy rozwój Polski ale normalną codzienność narodu polskiego. Ta proletariacka kupa tyranizuje naród polski już przez dziesięciolecia we wszystkich jego dziedzinach życia. I niech ktoś zacznie dyskutować z tą diagnozą!
Redakcja Świętej Tradycji versus ocean przeciwności w tym względzie ma upodobanie w czynach a nie w dyskusji.
Prezentujemy miłym Czytelnikom sposób na zaradzenie tej biedzie.
Naszym antidotum niech będzie Podręcznik łaciny kościelnej wraz z gramatyką, słownikiem, kluczem do ćwiczeń i tekstami do tłumaczenia wydany w ramach Biblioteki O. Leopolda.
Już dziś nazywamy go Podręcznikiem wielopokoleniowym i wielorodzinnym. Jest to podręcznik wystarczający dla ludzi, którzy ukończyli dobrą podstawówkę. A jednocześnie jest praktycznym podręcznikiem profesorskim.
To jedynie 630 stron ratujących przed być może niezasłużoną mizerią intelektualną.
Oprawa: twarda
Wymiary: 24 x 17 x 3,5 cm
Waga: 1,150 kg
ISBN: 978-83-66435-64-3
Wydawca: Wydawnictwo JUT.PL
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.